Σκέψεις για τη Λιβύη

Έβλεπα πριν λίγο καιρό το ¨Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα¨. ¨Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου¨ ήταν ο τίτλος του επεισοδίου. Είχε συνέντευξη από έναν πρώην πράκτορα της CIA, και εξηγούσε πως γίνονται τα πράγματα.

Ο οικονομικός δολοφόνος λοιπόν είναι αυτός που προσεγγίζει τον ηγέτη μιας χώρας και του προτείνει μια οικονομική συμφωνία, προφανώς ασύμφορη για τη χώρα. Για παράδειγμα του ζητάει εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας με αντάλλαγμα τη διπλωματική στήριξη από μέρους των ΗΠΑ σε κάποιο θέμα. Εφόσον ο εν λόγω ηγέτης δεχτεί, ξεκινάει η οικονομική αφαίμαξη. Γιατί εκτός από όλα τα άλλα, ο δολοφόνος μας θα εξασφαλίσει και ένα τεράστιο δάνειο για τη συγκεκριμένη χώρα, το οποίο αυτή θα είναι αδύνατο να αποπληρώσει ποτέ, αφού το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της θα το καρπώνονται άλλοι.

Τι γίνεται όμως αν ο ηγέτης δε δεχτεί; Περνάμε στο επόμενο στάδιο. Εδώ τη θέση της συμφωνίας παίρνει η απειλή, είτε για τη ζωή του ίδιου είτε της οικογένειάς του. Και φυσικά αν πάλι δε δεχτεί τότε η απειλή εκτελείται. Αναφέρονταν ως παράδειγμα οι θάνατοι δύο προέδρων δύο κρατών της Νότιας Αμερικής (το ένα ήταν το Εκουαδόρ και το άλλο νομίζω ο Παναμάς) σε αεροπορικά δυστυχήματα με μικρή χρονική διαφορά μεταξύ τους. Μάλιστα τις έρευνες για τα δυστυχήματα τις είχαν αναλάβει οι Αμερικάνοι- δεν άφησαν τις τοπικές αρχές.

Η (φυσική) δολοφονία ενός ηγέτη όμως δεν είναι πάντοτε εφικτή. Έτσι χρειάζονται άλλα μέτρα. Πραξικόπημα δηλαδή και τοποθέτηση ενός δικού τους ανθρώπου στην εξουσία. Αυτό ξεκινάει με μια δήθεν επανάσταση εναντίον του καθεστώτος πάντα με την υποστήριξη των παγκόσμιων δυνάμεων. Στη Λιβύη είδαμε τους επαναστατημένους εκτός από όπλα να έχουν και αντιαεροπορικά και τανκς. Φυσικά και πολλοί στρατιωτικοί πήγαν με τους επαναστάτες. Και τη σημαίνει αυτό; Ότι ο καθένας πήρε μαζί του και ένα άρμα; Για να αντιμετωπίσεις τακτικό στρατό χρειάζεσαι πολλά. Και εφόσον ο εμφύλιο κρατάει ακόμα σημαίνει ότι οι επαναστάτες ήταν καλά εξοπλισμένοι. Στη Λιβύη όμως υπάρχει και άλλη παράμετρος και έχει να κάνει με την ύπαρξη των φυλών. Οι λιποταξίες των αξιωματικών έγιναν κυρίως γιατί ο καθένας ήθελε να συμπαραταχθεί με τη φυλή του πρωτίστως και όχι επειδή εναντιώθηκε στον Καντάφι όπως επιμελώς τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (γεια σου Τζιμάκο!) διαλαλούσαν.

Φυσικά στη Λιβύη τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα και έτσι τέθηκε σε εφαρμογή το έσχατο μέσο, η στρατιωτική επέμβαση. Η οποία θα πετύχει. Καμία αμφιβολία.