Μάρκος

Είχαμε στο στρατό ένα μάγειρα, ψαγμένο και πολύ διαβασμένο τύπο αλλά και αρκετά μυστήριο άτομο (και ολίγον οπαδός του Λιακόπουλου απ’ ότι είχα καταλάβει). Όποτε είχα αγγαρεία στα μαγειρεία με έπαιρνε μονότερμα και μου ’λεγε για θεωρίες συνωμοσίας και για διάφορα ¨άγνωστα¨ περιστατικά από την ελληνική ιστορία (για ποιους λόγους είμαστε οι πιο γαμάτοι και τέτοια). Του ’λεγα και γω διάφορα που μου έρχονταν στο μυαλό, φιλοσοφούσαμε και λίγο, δε χρειαζόταν να έχει και ιδιαίτερο ειρμό η συζήτηση, αρκεί να περνούσε η ώρα. (Στην αρχή το έπαιζε λίγο ιστορία μέχρι που ανακαλύψαμε ότι ήμουν μία ολόκληρη μέρα παλιότερος και το ’κοψε! Σοβαρολογώ!)

Μια μέρα λοιπόν, καθώς ήμουν στη μέση μιας επιχείρησης πλυσίματος ενός βουνού από δίσκους ή ετοιμαζόμουν να σφουγγαρίσω για τέταρτη φορά το πάτωμα – δε θυμάμαι - μου έκανε μια ερώτηση που μάλλον την έκανε σε οποιονδήποτε γνώριζε για πρώτη φορά και ήταν κάτι σαν κριτήριο για το αν ο άλλος αξίζει να είναι συνομιλητής του (νωρίτερα είχε ρωτήσει έναν άλλο που δεν απάντησε σωστά): Πόσοι λέει στην παγκόσμια ιστορία έχουν πάρει το προσωνύμιο ¨Μέγας¨. Για να με βοηθήσει μου είπε ότι ήταν συνολικά έξι – εγώ δεν το έψαξα μετά αλλά πάντως τους έξι τους βρήκα.

Ξεκινάω λοιπόν να λέω: Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Ναπολέων, Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Θεοδόσιος (μάλλον πάει με το πόσους έχεις σφάξει – φυσικά αυτό δεν του το είπα). Σταματάω λίγο σκέφτομαι, αυτός φαινόταν να το χαίρεται (είχαμε ήδη κάνει την ανακάλυψη της παλαιότητας και ήθελε να πάρει ρεβάνς!). Τελικά μου έρχεται ο Μεγάλος Πέτρος. Στραβομουτσουνιάζει λίγο αυτός αλλά έμενε άλλος ένας ίσως ο πιο δύσκολος. Στίβω το μυαλό μου (και τη σφουγγαρίστρα ταυτόχρονα) και ξαφνικά το βρίσκω, αλλά το παίζω ψύχραιμος. Του λέω «Ρε συ το Καρλομάγνος δε σημαίνει Μεγάλος Κάρολος;». ΝΙΚΗΗΗ!! Πειράχτηκε λίγο αλλά του πέρασε και μπορώ να πω ότι κέρδισα την εκτίμησή του (και δυστυχώς και τη φλυαρία του).

Αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Του λέω μετά εγώ: «Υπάρχει κι άλλος ένας που τον ξεχάσαμε». Και πριν πάθει καρδιακή προσβολή συνεχίζω: «Ο Μέγας Μάρκος. Ο Βαμβακάρης» (Τι το ’θελα, μ’ έβαλε να του αναλύσω τους λόγους).

Μπορείς να τον πεις και Άγιο. Ένας Άγιος της εποχής που τα τραγούδια έβγαιναν μέσα από τη φτώχεια και τις δυσκολίες. Ένας Μεγάλος της άγνωστης ιστορίας της Ελλάδας. Σαν σήμερα πέθανε, το 1972.

Επίκαιρο:

Ο Μάρκος Υπουργός  

 

Βάζω υποψηφιότητα πρωθυπουργός να γίνω,

να κάθομαι τεμπέλικα να τρώω και να πίνω.

Και ν’ ανεβαίνω στη Βουλή εγώ να διατάζω,

να τους πατώ το ναργιλέ και να τους μαστουριάζω.

Για σκεφτείτε να είχαμε τέτοιο πρωθυπουργό και μαστούρηδες βουλευτές. Θα ’μασταν καλύτερα ή χειρότερα; Εγώ ποντάρω στο πρώτο.

Και το αγαπημένο μου:

ΑΕΚ - ΠΑΟ

ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΟ ΟΑΚΑ

Προς Μανώλη Χιμένεζ:

Εντός έδρας επαναληπτικός ενός υπέρ σου 2-0. Το παιχνίδι γίνεται μεσοβδόμαδα και όπως ξέρουμε η ομάδα έχει δείξει ότι δε μπορεί να βγάλει δύο ματς τη βδομάδα, κάτι λογικό αφού δεν έχει πολλές αξιόπιστες λύσεις. Και έχουμε μια ανησυχία γι’ αυτό. Αλλά έτσι κι αλλιώς αρκεί σ’ αυτό το ματς να παίξεις ψιλοταμπουράκι, σφιχτό κέντρο και άμυνα, να ψάξεις την αντεπίθεση με γρήγορους (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΛΥΜΠΕ) μπροστά και ν’ αφήσεις το βάζελο να κάνει παιχνίδι, κάτι που όπως έχει αποδείξει δε μπορεί. Και η λογική λέει ότι, όχι τρία, αλλά ούτε μισό γκολ δε θα σου βάλει έτσι. Κάπως έτσι δεν πήρεςς τρία ντέρμπι φέτος; Ωραία λοιπόν. Πάμε.

Στο 13΄ σου κάθεται ένα γκολ από το Λαγό. Ούτε στον ύπνο σου δεν πρέπει να χεις δει γκολ απ’ το Λαγό. Και τι αποφασίζεις τότε πανμέγιστε; Να πιέσει η ομάδα μπροστά!! Σε ποια σχολή προπονητών το διδάσκουν αυτό ρε Μανώλη; Είσαι 3-0 μπροστά στο σύνολο, παιζεις με έναν αργό στην κορυφή και άλλον ένα στο κέντρο (Ντιόπ: καλός, χρυσός αλλά πιο αργός κι απ’ το ριπλέι ρε παιδάκι μου) που σε έσωσε πάντως, με έναν ανύπαρκτο στα δεξιά (Σκόκο: πρέπει να μείνει για κανά μήνα έξω να συνέλθει, είναι προκλητικά κακός· ρε μπας και έχει κλείσει ήδη τη μεταγραφή του και δεν τον νοιάζει;) και θες να πιέσεις; Πάιξε άμυνα, ούτε μέχρι το ημικύκλιο δε θα φτάνανε.

Ποια είναι η συνέχεια; Ο ΠΑΟ αρχίζει να μοιάζει με τη Μπαρτσελόνα στα μάτια των δικών μας, πιέζει και βάζει τρία. Δύο από τη μικρή περιοχή (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ;) και ένα έξω από την περιοχή με το Ζιλμπέρτο (που δεν πρέπει να το χει δει ούτε ο ίδιος στον ύπνο του).

Ευτυχώς Μανώλη που συνειδητοποίησες εγκαίρως ότι ο Μπλάνκο ήταν στο δικό μας πάγκο και όχι στου βάζελου ακόμα. Και μάλλον σκέφτηκες: «Ντάξει θα θυμώσει και ο χασοδίκης και οι Πολεμογόντικες, αλλά τι να κάνω θα τον βάλω». Έβαλες και το Μπάχα, έβαλες και το Μίτσελ, πήρε και κόκκινη (καθυστερημένα) ο Λουκάς ο Βύντρας (που δεν πρέπει να έχει δωθεί από καταβολής του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα του 10.000 π.Χ.-Λιακόπουλος), έχασες κάτι ευκαιρίες, αλλά ευτυχώς για σένα που ούτε ο ΠΑΟ είχε σοβαρό τερματοφύλακα. Το φαγε λοιπόν ο Καρνεζάκος απ’ το κέντρο στο 98' και τη γλιτώσαμε. Έχασες και την ευκαιρία να φύγεις. 


Δεν πειράζει έρχεται το Σάββατο ο Άρης. Σαββατιάτικο ματς μετά από κύπελλλο; Κάτι μου θυμίζει Μανώλη. Μάλλον θα είναι η ευκαιρία να μας πεις ότι δεν μπορεί ένας προπονηταράς σαν κι εσένα να δουλεύει με τέτοιους παίχτες και να μας κουνήσεις το μαντήλι...