Είχαμε στο στρατό ένα μάγειρα, ψαγμένο και πολύ διαβασμένο τύπο αλλά και αρκετά μυστήριο άτομο (και ολίγον οπαδός του Λιακόπουλου απ’ ότι είχα καταλάβει). Όποτε είχα αγγαρεία στα μαγειρεία με έπαιρνε μονότερμα και μου ’λεγε για θεωρίες συνωμοσίας και για διάφορα ¨άγνωστα¨ περιστατικά από την ελληνική ιστορία (για ποιους λόγους είμαστε οι πιο γαμάτοι και τέτοια). Του ’λεγα και γω διάφορα που μου έρχονταν στο μυαλό, φιλοσοφούσαμε και λίγο, δε χρειαζόταν να έχει και ιδιαίτερο ειρμό η συζήτηση, αρκεί να περνούσε η ώρα. (Στην αρχή το έπαιζε λίγο ιστορία μέχρι που ανακαλύψαμε ότι ήμουν μία ολόκληρη μέρα παλιότερος και το ’κοψε! Σοβαρολογώ!)
Μια μέρα λοιπόν, καθώς ήμουν στη μέση μιας επιχείρησης πλυσίματος ενός βουνού από δίσκους ή ετοιμαζόμουν να σφουγγαρίσω για τέταρτη φορά το πάτωμα – δε θυμάμαι - μου έκανε μια ερώτηση που μάλλον την έκανε σε οποιονδήποτε γνώριζε για πρώτη φορά και ήταν κάτι σαν κριτήριο για το αν ο άλλος αξίζει να είναι συνομιλητής του (νωρίτερα είχε ρωτήσει έναν άλλο που δεν απάντησε σωστά): Πόσοι λέει στην παγκόσμια ιστορία έχουν πάρει το προσωνύμιο ¨Μέγας¨. Για να με βοηθήσει μου είπε ότι ήταν συνολικά έξι – εγώ δεν το έψαξα μετά αλλά πάντως τους έξι τους βρήκα.
Ξεκινάω λοιπόν να λέω: Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Ναπολέων, Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Θεοδόσιος (μάλλον πάει με το πόσους έχεις σφάξει – φυσικά αυτό δεν του το είπα). Σταματάω λίγο σκέφτομαι, αυτός φαινόταν να το χαίρεται (είχαμε ήδη κάνει την ανακάλυψη της παλαιότητας και ήθελε να πάρει ρεβάνς!). Τελικά μου έρχεται ο Μεγάλος Πέτρος. Στραβομουτσουνιάζει λίγο αυτός αλλά έμενε άλλος ένας ίσως ο πιο δύσκολος. Στίβω το μυαλό μου (και τη σφουγγαρίστρα ταυτόχρονα) και ξαφνικά το βρίσκω, αλλά το παίζω ψύχραιμος. Του λέω «Ρε συ το Καρλομάγνος δε σημαίνει Μεγάλος Κάρολος;». ΝΙΚΗΗΗ!! Πειράχτηκε λίγο αλλά του πέρασε και μπορώ να πω ότι κέρδισα την εκτίμησή του (και δυστυχώς και τη φλυαρία του).
Αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Του λέω μετά εγώ: «Υπάρχει κι άλλος ένας που τον ξεχάσαμε». Και πριν πάθει καρδιακή προσβολή συνεχίζω: «Ο Μέγας Μάρκος. Ο Βαμβακάρης» (Τι το ’θελα, μ’ έβαλε να του αναλύσω τους λόγους).
Μπορείς να τον πεις και Άγιο. Ένας Άγιος της εποχής που τα τραγούδια έβγαιναν μέσα από τη φτώχεια και τις δυσκολίες. Ένας Μεγάλος της άγνωστης ιστορίας της Ελλάδας. Σαν σήμερα πέθανε, το 1972.
Επίκαιρο:
Βάζω υποψηφιότητα πρωθυπουργός να γίνω,
να κάθομαι τεμπέλικα να τρώω και να πίνω.
Και ν’ ανεβαίνω στη Βουλή εγώ να διατάζω,
να τους πατώ το ναργιλέ και να τους μαστουριάζω.
Για σκεφτείτε να είχαμε τέτοιο πρωθυπουργό και μαστούρηδες βουλευτές. Θα ’μασταν καλύτερα ή χειρότερα; Εγώ ποντάρω στο πρώτο.
Και το αγαπημένο μου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου